50. Quite a distance

Vannacht heeft het even flink geonweerd en geregend en vanmorgen schijnt de zon weer alsof er niks gebeurd is. We hebben vandaag een flinke etappe af teleggen, van Robe naar Cape Pervis en vandaar nemen we de ferry naar Kangaroo Island. Navigatie helpt ons altijd uitstekend en we zijn Robe net uit en dan geeft hij aan dat we 179 km rechtdoor moeten gaan. Dat is een weg waar ‘niets’ is en waar je gewoon 100 km kunt rijden. Dat schiet dus lekker op want zaterdag betekent hier ook geen vrachtverkeer.

Pauze nemen we bij een benzinestation met koffievoorziening. ‘We like two coffee please’, ‘Ah, Nederlanders?! Zegt de jongen achter de toonbank. ‘Ik maak zo een lekker bakkie voor jullie. Waar komen jullie vandaan?’
Die jongen heet Rik, is 27 jaar en komt uit Nijmegen. Hij woont en werkt hier 1,5 jaar en heeft ook in Spanje en in Sydney (Opera house!) gewerkt. Hij is aan het sparen om een eigen camping voor campers in Spanje te realiseren. De koffie is slap maar het gesprek is goed en dat maakt veel goed. Hij zegt 60 km de ene kant op is niets en 80 km de andere kant op is ook niets dus heel veel mensen willen hier stoppen. De meeste Hollanders die ik hier tegenkom gaan op familiebezoek. Om de dag komen hier wel Nederlanders. Hij zet voor  ons ook nog even BVN aan, dus zien we nog even een stukje journaal van een dag eerder. Er komen klanten binnen en mot hij weer druk aan het werk; we wensen hem het allerbeste toe met zijn werk en zijn plannen.

Wij moeten verder want ruim 400 km is een beste afstand. We zien het landschap verschillende keren veranderen, we rijden langs leeg land, langs meren en door heuvels, het is afwisselend maar nog steeds ver. Natuurlijk stoppen we geregeld. We komen om kwart voor drie aan bij de ferry, die gaat om 16 uur. Als we een ticket willen kopen vraagt de mevrouw of we gereserveerd hebben, dat hebben we niet. Oh dan kunnen jullie om 19 uur mee. Ai daar hadden we niet op gerekend. We moeten de auto in de standby line parkeren en ze zegt dat de bemanning kijkt of we misschien om 18 uur mee mogen. Ze reserveert meteen een camping voor ons want ze zegt dat als we aankomen is het donker en dan heb je in ieder geval een plek. Graag mevrouw!

Dus moeten we wachten. De ferry komt eraan en de auto’s van half vier die keurig van te voren geboekt hebben mogen oprijden. Op een bepaald moment zijn we de enige auto die nog in de wacht staat. De ferry lijkt vol maar dan krijgen we een seintje dat we ook op mogen rijden. Dat is een leuke verrassing! Zijn we om 16.45 u al op het eiland. Dat voelt als een bonus.
Op de camping maken we een praatje met onze buurman. Hij vertelt over het mooie uitzicht dat we hier hebben en dat er ’s morgens dolfijnen te zien zijn in de baai waarop we uitkijken. Ook is hier een plek waar pinguïns nestelen.
Hij vraagt wat onze vorige bestemming is. ‘Robe?’ ‘That’s quit a distance!’ Dat vonden wij ook.