28. Begeleiden van studenten

Samen met twee studenten, Claudia en Robert, gaan we naar Kayaputi. Dat ligt mooi in de bergen en we genieten altijd van de weg er naar toe. We ontmoeten Putu, de tussenpersoon van het Garbageproject in deze omgeving. Eerst moeten we naar een basisschool want hij moet nog even overleggen met de directeur. Hij heeft nl. afgesproken dat de school plastic inzamelt voor hem en dat ze het globaal scheiden. In ruil daarvoor krijgen ze een bijdrage. Putu en zijn team van 5 personen controleert dit en verkoopt dit weer door aan een opkoper. Hij laat ons ook zijn opslag zien en vertelt trots dat ze verschillende prijzen hebben ontvangen voor schoonste dorp en omgeving. Het is opmerkelijk dat tijdens flinke regenval deze bergstreek geen overlast had terwijl in Singaraja door plastic de rioleringen verstopt zaten en dus ook overstromingen hadden.

We moeten bij hem thuis komen en koffie drinken dan kan hij verder vertellen over zijn project. Als hij koffie en thee maakt overleggen wij met de studenten wat ze precies kunnen doen. Ze geven aan dat ze vooral iets met bewustwording willen realiseren door voorlichting op scholen en dat ze het netwerk willen vergroten om meer scholen in de buurt mee te laten doen.  Een praktisch project met een grote schoonmaakactie zien ze ook wel zitten. Indonesiërs gooien veel plastic weg en volgens Putu is dat niet nodig want plastic levert ook veel geld op.

in zijn tuin laat hij zien hoe je het allemaal kunt scheiden: hij heeft aparte manden voor plastic flesjes, plastic bekers, gekleurd plastic, dik plastic, enz. Hij is exact op de hoogte van wat gescheiden ingezameld plastic oplevert. We vinden het een prettig gedreven persoon. Toch is het een druppel op een gloeiende plaat maar alle beetjes helpen en er is nu ook een wet aangenomen die alle gemeentes verplicht om afval te scheiden. Er liggen volop kansen en de studenten gaan met hem meedenken en uitvoeren. Studenten hebben onderling afgesproken om flesjes Bintang in te zamelen en naar Putu te brengen (dat heet win - win).

Aan het einde van de middag komt Melanie om te praten over haar projecten. Het HIV project loopt goed, haar groep gaat voorlichting geven op Stikes, er zijn contacten met het ziekenhuis en met aanverwante organisaties. Dat loopt dus wel. Wat ze lastig vindt is het project met staaroperatie. Er is een fonds voor gecreëerd vanuit het ziekenhuis om gratis staaroperaties uit te voeren. Dat klinkt mooi maar dat heeft nog wel wat voeten in de aarde. Eerst moet er in kaart gebracht worden wie ervoor in aanmerking komen, dan moet de diagnose gesteld worden en daarna kan na goedkeuring van het ziekenhuis de operatie uitgevoerd worden. Ze weet dat er ook in de buurt van de vissershuisjes kandidaten zijn, of wij nog weten waar dat is. dat weten we niet maar we hebben wel een foto van een vrouw die daarvoor in aanmerking komt. We lopen er meteen heen en laten de foto zien en dan worden we al snel bij de persoon in kwestie gebracht. Dochter spreekt Engels dus dan kan het uitgelegd worden en Melanie neemt de gegevens op. Als we weglopen heeft ze een grote  glimlach en zeggen we dat dit precies het zetje was dat ze vandaag nodig had. Zij kan weer verder.